تبر یخ قسمت مهمی از تجهیزات کوهنوردی است. باید سبک و قابل اعتماد باشد. به دلیل کیفیت تبر یخ است که عبور موفقیت آمیز از مسیر و ایمنی کوهنورد در سخت ترین بخشهای آن تا حد زیادی بستگی دارد ، زیرا تبر یخ ، بر خلاف ابزار یخ ، برای رله مستقل نیز استفاده می شود.
دستورالعمل ها
مرحله 1
یک نمودار تبر یخی را در نظر بگیرید. هنگام خرید ، مهم است که بدانید به کدام قطعات توجه کنید ، این قطعات باید از چه نوع ساخته شوند ، چطور متصل می شوند. قسمت بالای ابزار از منقار یا کلنگ ، یک سر (که به آن بالا نیز گفته می شود) تشکیل شده است ، که در آن باید یک سوراخ برای یک کارابین ، یک تیغه adze وجود داشته باشد. این دارای یک دسته است که یک حلقه بند به آن متصل شده است. توقف بند بند تقریباً در وسط دسته قرار دارد. دسته با سرنیزه به پایان می رسد ، که در آن یک سوراخ برای کارابین ایجاد می شود.
گام 2
قسمت بالای آن با کفگیر و کلنگ باید از آلیاژ فولاد با کیفیت بالا ساخته شود. تسلو همیشه مورد نیاز نیست ، در هنگام صعود به ندرت استفاده می شود ، بنابراین می توان آن را حذف کرد. اگر در پیاده روی به وزن اضافی نیازی ندارید ، این مهم است. برعکس ، انتخاب تقریباً همیشه مورد نیاز است و باید بسیار قابل اعتماد باشد ، زیرا برش ها با آن ساخته می شوند. تعیین انحنای زاویه نسبت به سر مهم است. باید حداقل 65 درجه باشد ، اما بیش از 70 درجه نباشد. در مورد ترخیص کالا از گمرک (مورب کلنگ) ، می تواند در رابطه با دسته مثبت یا منفی باشد. کوهنوردان باتجربه احتمالاً فاصله مثبت زمین را انتخاب می کنند. تسلو برای تراشکاری پله ها مورد نیاز است و همچنین به عنوان یک واسطه عمل می کند. تبر یخ باید دو سوراخ برای کارابین ها داشته باشد.
مرحله 3
دستگیره ها از مواد مختلفی ساخته شده اند: آلومینیوم ، فولاد یا الیاف کربن. وزن آلومینیوم کم است ، اما از نظر مقاومت از فولاد پایین تر است. عیب اصلی گیر کربن قیمت نسبتاً زیاد است. اما بسیاری از کوهنوردان محورهای یخی را با شافت کربن ترجیح می دهند ، زیرا دوام دارند و در عین حال وزن زیادی ندارند. دسته می تواند مستقیم یا منحنی باشد. انتخاب فرم به هدف سفر بستگی دارد. هنگام لنگر انداختن ، یک دست راست راحت تر است ، در حالی که از یخچال ها بالا می روید - یک دست منحنی. کوهنوردان سطح بالا معمولاً کوه منحنی را ترجیح می دهند ، زیرا در هنگام صعودهای چالش برانگیز انعطاف پذیری بیشتری دارند. شافت می تواند روکش لاستیکی باشد. این راحت است زیرا اصطکاک اضافی ایجاد می کند. اگر ژاکت لاستیکی در دسترس نیست ، می توانید آن را با نوار ورزشی یا دستکش لاستیکی جایگزین کنید.
مرحله 4
به خار توجه کنید. این فلز ساخته شده است و باید آنقدر تیز باشد که بتواند در پوسته یخ حفر کند. اگر وزن برای شما مهم است ، می توانید یک تبر یخ بدون خار ، با انتهای پایین شافت برش خورده انتخاب کنید. گزینه دوم برای یک کوهنورد مبتدی راحت تر است ، زیرا هنگام بالا کشیدن چنین تبر یخی ایمن تر است. در مورد بند ، این کار برای جلوگیری از افتادن ساز است. این حلقه بارهای مکانیکی زیادی را حمل نمی کند ، فقط باید از مقاومت کافی برخوردار باشد.
مرحله 5
پس از انتخاب مدل مناسب ، ابعاد را بررسی کنید. طول از نوک دستگیره تا بالای سر به سانتی متر اندازه گیری می شود. مرحله اندازه گیری 5 سانتی متر است. حداکثر طول 75 سانتی متر ، حداقل 50 سانتی متر است. شما می توانید یک تبر یخ را در یک فروشگاه تجهیزات گردشگری "امتحان کنید". صاف بایستید ، استراحت کنید ، تبر یخ خود را بگیرید و دست خود را پایین بیاورید. سرنیزه باید به زمین برسد ، اما به آن نچسبد. با ارتفاع 185 سانتی متر به بالا ، یک تبر یخ بلند ، یعنی 75 سانتی متر مورد نیاز است. یک فرد با قد متوسط با ساز 60-70 سانتی متر به خوبی کار خواهد کرد ؛ برای کوهنوردان کوتاه ، یخ های 55-60 سانتی متر طول در نظر گرفته شده اند.
مرحله 6
به نشانه گذاری ها توجه کنید. حرف B به معنی ابزاری برای کوهنوردی سنتی است. این محورهای یخی سبک وزن و نسبتاً ارزان هستند ، اما دوام زیادی ندارند. T مخفف یک تبر یخ برای کوهنوردی فنی است - با دوام ، اما گران تر. تبر یخی فنی دارای نشانه های جداگانه برای کلنگ و دسته است.آنها به عنوان CEN-T و CEN-B تعیین شده اند و همین ابزار می تواند مثلاً انتخاب کوهنوردی سنتی و دسته ای برای فنی یا بالعکس داشته باشد.
