اگر چتربازی پیش از این فقط برای چتربازان و ورزشکاران شدید در دسترس بود ، اکنون حتی یک "انسان فانی" که به سن 14 سالگی رسیده است و هیچ محدودیتی برای سلامتی ندارد ، می تواند آسمان را تسخیر کند. با این حال ، در پیگیری آدرنالین ، مهم است که ایمنی را فراموش نکنید ، بنابراین تمام اقدامات چترباز و سایر اجزای پرش ، از جمله حداقل ارتفاع ، به وضوح تنظیم می شوند.
ارتفاع مطلوب برای چتربازی
از لحاظ تئوری می توانید با چتر از هر ارتفاعی بپرید ، تنها سوال مصلحت و ایمنی این رویداد است. بر اساس این ملاحظات ، حداقل و حداکثر محدودیت ها تعیین شده است. علت اصلی آنها طراحی چتر و همچنین آمادگی چترباز و نوع پرشی است که او انجام می دهد.
چتربازان تازه کار معمولاً با چتر فرود D-5 یا D-6 می پرند. گاهی چتر D-1-5U نیز ارائه می شود. مزیت مورد دوم قابلیت کنترل آن است ، که با حرف "U" در نام مدل به اثبات رسیده است. پرش با چنین چتر نجات از ارتفاع 700-900 متر انجام می شود. باز شدن سایبان تقریباً بلافاصله پس از جدا شدن از هواپیما اتفاق می افتد.
چترهای نوع "Wing" اغلب به عنوان جایگزین چترهای فرود استفاده می شوند. برخلاف اولی ها ، آنها دارای گنبدی گرد و مستطیل نیستند. آنها برای کار به آموزش بیشتری احتیاج دارند اما از قابلیت مانور بالا و قدرت بالابری بالایی برخوردار هستند. مبتدیان از ارتفاع حدود 1200 متری پرش با چتر از نوع "Wing" را انجام می دهند.
ورزشکاران حرفه ای که تمرینات خوبی دارند معمولاً از ارتفاع حداقل 2000 متری می پرند. در این حالت ، آنها این فرصت را دارند که تمام لذتهای سقوط آزاد را که معمولاً مبتدیان از آن بی بهره اند ، تجربه کنند. اگر چترباز قصد انجام عناصر آکروباتیک را داشته باشد ، ارتفاع پرش از آن باید حداقل 3000-4000 متر باشد. مبتدیان می توانند از این ارتفاع فقط در یک سیستم چتربازی توسط مربی بپرند. در این حالت ، مسئولیت استقرار چتر نجات ، کنترل و فرود نرم کاملاً به عهده استاد اصلی است.
چرا ما به محدودیت نیاز داریم و حداقل ضروری چیست
محدودیت های حداقل ارتفاع پرش به طور تصادفی اختراع نشده است. واقعیت این است که پر شدن چتر با هوا مدتی طول می کشد. اگر این الزامات مورد غفلت واقع شود ، احتمال زیادی وجود دارد که چتر به راحتی فرصت باز شدن تا انتها را نداشته باشد و چترباز هنگام فرود آسیب جدی ببیند. حداقل ضروری برای استقرار کامل چتر فرود 250-300 متر است.
چترهای کوچکی نیز وجود دارد که برای پرش از اجسام ثابت (پل ها ، سنگ ها ، ساختمان های بلند) استفاده می شود. این ورزش پرش پایه نامیده می شود و به دلیل میزان آسیب دیدگی بسیار بالا ، بسیار شدید است. حداقل ارتفاع برای پرش با چنین چتر نجاتی 100-150 متر است.
با این حال ، رکورد های زیادی در چتربازی وجود دارد ، از جمله حداقل قد پرش. این رکورد ، که هنوز کسی موفق به شکستن آن نشده است ، توسط Tereke Spencer ثبت شد که در طول جنگ جهانی دوم ، در سال 1945 ، از ارتفاع کمی بیش از 10 متر با یک چتر نجات از یک جنگنده آسیب دیده پرید. با این وجود ، وسوسه سرنوشت و تکرار شاهکار او در زمان صلح در صورت عدم نیاز فوری ، به سختی ارزش دارد.
