آسمان پرستاره همیشه مسحورکننده است. ستارگان درخشان ، واقع در ارتفاع کمی از افق ، چشمک می زنند و در رنگ های مختلف می درخشند. این منظره مخصوصاً زیبا بلافاصله پس از باران و در شبهای یخ زده که ابرهای کمی در افق هستند بهتر دیده می شود.
چشمک زدن ستاره ها منظره شگفت انگیزی است. ستاره داران مدرن به این نتیجه رسیده اند که چشمک زدن هیچ ارتباطی با تغییر در ستاره ها ندارد. جریانات هوای سرد و گرم در جو وجود دارد. در جاهایی که لایه های گرم از روی لایه های سرد عبور می کنند ، گرداب های هوا تشکیل می شود که تحت تأثیر آنها پرتوهای نور خم می شوند و موقعیت ستاره تغییر می کند.
درخشش یک ستاره به این دلیل تغییر می کند که پرتوهای نور ، که به طور نادرست منحرف می شوند ، در سطح سیاره ناهموار متمرکز می شوند. در همان زمان ، کل منظره پرستاره به دلیل پدیده های جوی ، به عنوان مثال به دلیل باد ، دائما در حال تغییر و تغییر است. ناظر ستارگان اکنون خود را در منطقه ای با نور بیشتر می بیند ، سپس برعکس ، در یک منطقه سایه دارتر قرار می گیرد.
اگر می خواهید چشمک زدن ستاره ها را تماشا کنید ، به خاطر داشته باشید که در اوج ، در یک فضای آرام ، این پدیده را فقط گاهی می توان تشخیص داد. اگر نگاه خود را به سمت اجرام آسمانی قرار دهید که در نزدیکی افق قرار دارند ، متوجه می شوید که آنها خیلی بیشتر سوسو می خورند. این به این دلیل است که شما از طریق یک لایه متراکم تر از هوا به ستاره ها نگاه می کنید و بر این اساس ، با نگاه خود جریانهای هوای بیشتری را می بینید. تغییر رنگ ستاره های واقع در ارتفاع بیش از 50 درجه را مشاهده نخواهید کرد. اما تغییرات مداوم رنگ را در ستاره های زیر 35 درجه مشاهده خواهید کرد. سیریوس بسیار زیبا می درخشد ، و از همه رنگهای طیف می درخشد ، به ویژه در ماه های زمستان ، بسیار پایین تر از افق.
چشمک زدن شدید ستارگان ناهمگنی جو را که با پدیده های مختلف هواشناسی همراه است اثبات می کند. بنابراین ، بسیاری از مردم فکر می کنند که سوسو زدن مربوط به آب و هوا است. هنگامی که فشار جو کم است ، دما کاهش می یابد ، رطوبت افزایش می یابد ، و غیره اغلب قدرت می یابد. اما وضعیت جو به عوامل مختلفی بستگی دارد که در حال حاضر نمی توان هوا را از چشمک زدن ستاره ها پیش بینی کرد.
این پدیده اسرار و ابهامات خود را حفظ می کند. فرض بر این است که هنگام غروب شدت می یابد. این می تواند هم یک توهم نوری باشد و هم نتیجه تغییرات غیر معمول جوی است که اغلب در این زمان از روز اتفاق می افتد. اعتقاد بر این است که چشمک زدن ستاره ها به دلیل شفق قطبی است. اما وقتی این نکته را در نظر بگیرید که چراغ های شمالی در ارتفاع بیش از 100 کیلومتری قرار دارند ، توضیح این مسئله بسیار دشوار است. علاوه بر این ، این یک معما باقی مانده است که چرا ستاره های سفید کمتر از ستاره های قرمز چشمک می زنند.
