به طور كلي پذيرفته شده است كه سازگاري عنصر و مكانيسم اصلي جامعه پذيري است كه فرد تحت تأثير آن صفات اجتماعي را بدست مي آورد و احساس مي كند كه عضوي كامل از جامعه است. نوزاد از بدو تولد یک موجود اجتماعی است ، ویژگی های اجتماعی آن هنوز رشد نکرده است. یک فرد بالغ یک موجود اجتماعی است ، او در جامعه ای از نوع خود بزرگ شده و به یکی از آنها تبدیل شده است.
جامعه پذیری انسان در طول زندگی تغییر نمی کند. فقط اشکال تعامل آن با مردم و جامعه و همچنین میزان انطباق با انتظارات و نیازهای آن تغییر می کند. بنابراین ، اجتماعی شدن کودک در افزایش معیار اجتماعی بودن او نیست ، بلکه در این واقعیت است که اشکال تعامل او با جامعه پیرامون و سازوکارهای این تعامل در حال تغییر است. حتی رشد داخل رحمی کودک نه تنها با تعاملات بیولوژیکی ، بلکه با اشکال اجتماعی تعامل با مادر او نیز اتفاق می افتد.
نوزادی که متولد شده است ، نیاز به مراقبت مداوم از بزرگسالان دارد. این سرپرستی ، تغذیه و مراقبت از آنها است.
بنابراین ، یک کودک متولد می شود و در حال حاضر یک موجود اجتماعی است. در عین حال ، اجتماعی بودن توانایی یک فرد در تعامل با افراد دیگر ، تأثیرگذاری بر آنها ، تغییر خود و رفتار خود در پاسخ به اقدامات آنها در جهتی است که انتظارات آنها را برآورده می کند ، یعنی نشان دادن کیفیت سازگاری در جامعه.
شکل گیری و رشد اجتماعی و اجتماعی فرد را جامعه پذیری می نامند. یعنی جامعه پذیری فرآیند ادغام کامل یک شخص خاص در یک سیستم اجتماعی از طریق سازگاری یا انطباق با حالت دوم است. بنابراین ، مفاهیم جامعه پذیری و سازگاری در اینجا پیوند ناگسستنی دارند.
چه چیزی سازگاری را به عنوان شکل ، م componentلفه یا مکانیزم فرآیند جامعه پذیری به وجود می آورد؟ دلیل سازگاری چیست؟ بر اساس زیست شناسی ، هدف از سازگاری مفید بودن سازگاری های مختلف برای تولید مثل و بقا در نظر گرفته شده است. در همان زمان ، تغییرات سازگار به دنبال تغییر در شرایط محیطی و نشان دهنده پیشرفت در حال پیشرفت است. بقیه تغییرات که تصادفی هستند یا به تولید مثل و بقا کمک نمی کنند ، از نظر ژنتیکی در نسل های آینده تولید مثل می شوند.
معنای سازگاری از دیدگاه روانشناسی ، یا مفید بودن آن برای موضوع اجتماعی ، خلاص شدن از احساس تنهایی ، ترس یا کاهش مدت یادگیری اجتماعی است ، زمانی که بر اساس تجربه عموم ، فرد با انتخاب یک برنامه بهینه از رفتار ، از نیاز به آزمایش و اشتباه خلاص می شود.
سرعت و موفقیت سازگاری در افراد مختلف متفاوت است. در چنین مواردی ، آنها در مورد میزان ناسازگاری یا سازگاری اجتماعی فرد صحبت می کنند.
عوامل اجتماعی تعیین کننده موفقیت سازگاری عبارتند از:
1. همگنی گروه ؛
2. صلاحیت و ارتباط اعضای آن ؛
3. اندازه گروه ؛
4. موقعیت در جامعه ؛
5. یکنواختی و سختی مورد نیاز ؛
6. ماهیت فعالیت های اعضای گروه.
7. عوامل ذهنی یا شخصیتی:
8. سطح صلاحیت انسان ؛
9. عزت نفس از فرد؛
10. درجه شناسایی خود با یک گروه یا جامعه دیگر و ارتباط با آن.
11. سطح اضطراب ؛
12. سن ، جنسیت و سایر ویژگی های نوع شناختی.
