ارتباط تلفنی رسماً در اواخر قرن نوزدهم اختراع شد. تعداد کاربران تلفن در آن زمان کم بود و شماره مشترک فقط به چهار رقم محدود بود. پس از تماس با تابلو ، مشترک شماره خود را فراخوانی کرد ، به عنوان مثال "32-15" ، و اپراتور تلفن ارتباط برقرار کرد. با گذشت زمان ، ارتباطات تلفنی به قدری پیشرفت کرده است که امکان تماس نه تنها در داخل شهر ، بلکه با سایر کشورها نیز فراهم شده است. انقلاب تلفنی همچنین تغییری در شماره تلفن ها ایجاد کرد.
دستورالعمل ها
مرحله 1
اکنون ، برای برقراری تماس با یک شهر دیگر یا کشور دیگر ، کافی است گیرنده تلفن را تحویل گرفته و پس از شماره گیری دنباله ای از شماره ، با موفقیت ارتباط برقرار کنید. همیشه اینگونه نبود و تلفنهای اول شماره و حرف نداشتند اما فقط به دو لوله مجهز بودند که یکی از آنها وظیفه دریافت صدا را بر عهده داشت و از تلفن دوم برای انتقال گفتار استفاده می شد.
گام 2
قبل از توسعه مراکز تلفن خودکار ، ارتباط بین مشترکین فقط از طریق اپراتورهای تلفنی انجام می شد. برای برقراری ارتباط با سوئیچ ، فقط لازم بود که گیرنده را از تلفن بگیرید. سالها بعد ، هنگامی که دستگاه تلفن با شماره گیری برای شماره گیری تأمین می شود ، از شماره "0" فقط برای ارتباط با اپراتور (اپراتور) استفاده می شود که تا به امروز زنده مانده است.
مرحله 3
در ابتدا ، شماره تلفن ها چهار رقمی بود. با افزایش تعداد مشترکان ، شماره تلفن ها تغییر کرد. در آغاز قرن بیستم ، بیش از 150 هزار کاربر تلفن در روسیه وجود داشت و در ایالات متحده در همان سال ها میلیون ها نفر تلفن داشتند و شماره چهار رقمی کافی نبود. با گذشت زمان ، تعداد ارقام تعداد شروع به افزایش کرد و اعداد هفت رقمی شدند. حفظ هفت رقم دشوار شد ، در نتیجه ، آمریکایی ها با استفاده از یک قاعده mnemonic شماره گذاری را ساده کردند که سه رقم اول را با حروف جایگزین کرد - "ABC-4567" و تلفنهای چرخشی که قبلاً در آن زمان ظاهر شده بودند ، همراه با اعداد ، حروف نشان داده شد.
مرحله 4
در روسیه ، با افزایش تعداد مشترکان ، یک حرف به شماره تلفن های چهار رقمی (به عنوان مثال A-23-45) اضافه شده است. هر حرف با یک مرکز تلفن خاص مطابقت داشت: "G" - Arbatskaya ، "E" - Baumanskaya ، "I" - Dzerzhinskaya ، "V" - Kirovskaya ، "D" - Miusskaya ، "Zh" - Taganskaya ، "K" - Central.
مرحله 5
بعداً ، هنگامی که مراکز تلفن جدید ظاهر شد ، اعداد با دو حرف ظاهر شدند ، اما از اول ژانویه 1968 ، حروف با شماره جایگزین شدند: "A" یکی شد ، "G" چهار نفر شد ، "K" - به 9 ، " E "- در شش ،" AB "- در 12 ،" AB "- در 13 ، و غیره این سیستم شماره گذاری تا سال 1968 وجود داشت ، سپس همه حروف با شماره جایگزین شدند و اعداد شش رقمی شدند و سپس هفت رقمی شدند.
مرحله 6
با رشد خطوط تلفن ، ارتباطات خودکار از راه دور ظاهر شد. به هر شهر کد دیجیتالی اختصاص داده شد. کد مسکو 095 ، سن پترزبورگ (سپس لنینگراد) - 812 ، آلما آتا - 327 شد. تا سال 2005 ، کد مسکو به 495 تغییر یافت ، سه سال بعد کد 499 نیز ظاهر شد. از 1 ژوئیه 2012 ، مجموعه کد 495 اجباری شد و همه شماره های بین شهری اکنون فقط از طریق این هشت در دسترس هستند. اگر می خواهید با برخی از شهرهای روسیه ، به عنوان مثال ، Tver ، به شماره 12-34-56 تماس بگیرید ، به کد منطقه تلفن Tver (4822 است) نیاز دارید. سفارش شماره گیری: 8-4822-123456.
مرحله 7
با توسعه خطوط تلفن بین المللی ، به هر کشور کد اختصاصی و همچنین شهرهای این کشور اختصاص داده شد. شماره "+7" به روسیه اختصاص داده شد. برای ارتباطات بین المللی ، باید کد کشور ، کد منطقه و سپس شماره مشترک را شماره گیری کنید. به عنوان مثال ، اگر می خواهید با دوستی از آلمان تماس بگیرید ، باید شماره گیری کنید: 8-10-49 (کد کشور) -089 (کد منطقه) - شماره مشترک.
