کوتوله قهوه ای جسمی زیر ستاره است. به عبارت دیگر ، این یک جرم آسمانی است که تلاقی بین یک سیاره و یک ستاره است. دانشمندان تنها در سال 1995 توانستند کوتوله های قهوه ای را پیدا کنند و مطالعه آنها را آغاز کنند ، علاوه بر این ، بسیاری از اطلاعات در مورد این اجرام آسمانی هنوز در حال روشن شدن و اصلاح است ، زیرا مطالعه آنها بسیار دشوار است.
کوتوله های قهوه ای در گذشته به عنوان ستاره های بسیار سبک یا سیارات بسیار سنگین طبقه بندی می شدند. برای سهولت در درک دلیل چنین عقاید دانشمندان ، می توان چنین اجرام آسمانی را با ستاره ها و سیارات مقایسه کرد. جرم کوتوله های قهوه ای از 0.012 تا 0.0767 توده خورشیدی ، یا 12.57 تا 80.35 توده مشتری است. برای درک بهتر وضعیت ، این واقعیت را در نظر بگیرید که جرم مشتری 2.47 برابر جرم سایر سیارات منظومه شمسی است.
در کوتوله های قهوه ای ، همانند ستاره ها ، واکنش های هسته ای در آغاز زندگی آنها رخ می دهد. با این وجود ، تفاوتی بین این اجسام وجود دارد: واقعیت این است که کوتوله های قهوه ای خیلی سریع خنک می شوند و درجه حرارت در اعماق آنها برای اطمینان از واکنش مداوم تبدیل هیدروژن به هلیوم ، همراه با آزاد شدن گرما و نور ، بسیار کم است. ضمناً ، رنگ بسیار زیاد این اجرام آسمانی به دلیل دمای نسبتاً پایین آنها است که کمتر از 2000 درجه کلوین است. علاوه بر این ، کوتوله های قهوه ای فاقد منطقه انتقال تابشی هستند و انتقال گرما فقط به دلیل همرفت اتفاق می افتد. به طور خاص ، لیتیوم ، که یا در مرحله اولیه زندگی در ستاره ها می سوزد ، یا در لایه های بالایی باقی می ماند ، در کوتوله های قهوه ای به تدریج از لایه های بالایی سرد به لایه های داخلی گرم منتقل می شود ، و از اختلاط مواد و همگونی نسبی اطمینان حاصل می کند از ساختار جرم آسمانی.
از مدت ها قبل کوتوله های قهوه ای را سیاره می پنداشتند زیرا قطر متوسط آنها تقریباً برابر قطر مشتری است. بعلاوه ، آنها قادر نیستند واکنشهای هسته ای را برای مدت زمان کافی حفظ کنند. با این حال ، تفاوت های قابل توجهی نیز بین این اجرام آسمانی وجود دارد. اول ، کوتوله های قهوه ای از نظر تراکم و جرم با سیارات متفاوت هستند. همانطور که در بالا اشاره شد ، جرم آنها می تواند 80 برابر جرم غول گاز مشتری باشد. ثانیاً ، کوتوله های قهوه ای ، برخلاف سیارات ، قادر به انتشار در مادون قرمز و گاهی در محدوده اشعه X هستند ، که به ستاره شناسان اجازه می دهد بسیاری از این اجرام آسمانی را بسیار فراتر از منظومه شمسی تشخیص دهند.
