ویولا ساز زهی است. در حال حاضر ، علیرغم باورنکردنی بودن قابلیت های این ساز ، از محبوبیت ناشایست کم برخوردار است. ویولا قدیمی ترین ساز در میان سازهای تعظیم مدرن ارکسترال است. زمان ایجاد آن نوبت قرن 15 و 16 در نظر گرفته شده است.
دستورالعمل ها
مرحله 1
ویولا دقیقاً به همان شیوه ویولن طراحی شده است ، اما اندازه آن تا حدی بزرگتر است ، بنابراین با کلید پایین به نظر می رسد. رشته های آن یک اکتاو بالاتر از ویولن سل و یک پنجم پایین تر از ویولن ساخته شده است (C ، G اکتاو مینور ، D ، A اکتاو اول). غالباً ، هنگام انجام ، از محدوده اکتاو کوچک تا E از اکتاو سوم استفاده می شود. اگر آلتو یک تکنواز است ، اغلب دامنه آن به سمت صداهای بالاتر گسترش می یابد. یادداشت هایی برای او در کلفت های آلتو و سه گانه ثبت می شود.
گام 2
با توجه به اینکه ابعاد ویولا کمی بزرگتر از ویولن است ، همه نمی توانند آن را بنوازند. به همین دلیل ، تولید صدا و تکنیک این ساز با ویولن کمی متفاوت است. انگشتان دست چپ به کشش بسیار خوبی احتیاج دارند ، اما حتی در صورت وجود ، بازی با بنفشه با کف دست بسیار دشوار است.
مرحله 3
آلتو صدای روشن دارد ، صدای ضخیم ، کمی مخملی ، به خصوص در رجیستر پایین دلپذیر و در رجیستر فوقانی کمی بینی دارد. به اندازه ویولن درخشان نیست ، اما دوستداران ویولا عاشق این لطافت صدای آن هستند. صدای غیرمعمول ویولا با این واقعیت توضیح داده می شود که بدن تشدید سازهای مدرن ابعادی از 38 تا 43 سانتی متر دارد ، در حالی که طول بهینه برای تنظیم آن 46-47 سانتی متر است. دقیقاً این اندازه است که استادان قدیمی ساخته اند این ، و با توجه به اطمینان دوستداران موسیقی با تجربه ، ملاقات یک ویولون با ابزاری در اندازه ایده آل خاطره ای فراموش نشدنی است ، زیرا صدای چنین سازمانی به طرز شگفت انگیزی زیباست. ویولای کلاسیک را معمولاً نوازندگان باتجربه ای که تکنیک بسیار خوبی دارند نواخته می شود. چنین ویولاها را نمی توان در ارکستر یافت ، آنها به صورت انفرادی اجرا می کنند.
مرحله 4
با توجه به اینکه ویولای انفرادی بسیار نادر است ، رپرتوار آن نیز بسیار گسترده نیست. اما در ارکستر ، از ویولا به طور مداوم استفاده می شود ، اما در آنجا نقش های اصلی به ندرت به او سپرده می شود. با این وجود ، ویولا یک شرکت کننده ضروری در اکثر ارکسترهای سمفونیک و زهی است و یک کوارتت زهی بدون آن کاملاً تصور نمی شود. ویولا را می توان در یک کوارتت پیانوی یا پنج نفری ، سه تار زهی و سایر سازه ها نیز یافت.
مرحله 5
شروع یادگیری نواختن ویولا از کودکی به دلیل اندازه ساز غیرممکن است. آنها معمولاً وقتی فارغ التحصیل می شوند از مدرسه موسیقی یا سالهای بعد در هنرستان یا کالج به آن متوسل می شوند. شناخته شده است که نیکولو پاگانینی ، نوازنده ویولون ویرتوزو ، انگشتان بسیار بلندی داشت و ویولونیست ماهری بود. یکی دیگر از مجریان مشهور که ویولا را با ویولن ترکیب کرد ، دیوید اوستراخ است. با این حال ، در ارکستر امروز ، ویولون ها اغلب به عنوان ویولنیست های شکست خورده دیده می شوند. غالباً نیست که نوازندگان از شدت علاقه به ویولا را به عنوان ساز خود انتخاب می کنند.
مرحله 6
در میان آهنگسازان طرفداران ویولا وجود دارند که با کمال میل نقش اصلی را در کارهایشان به او می دهند. اولین شخصی که این کار را انجام داد اتین ماول در قرن هجدهم بود. ویولا در اپرای اوتال ، قسمت اول را بازی کرد. یکی دیگر از طرفداران ویولا ، هکتور برلیوز ، سمفونی هارولد را به ویولا اختصاص داد. برلیوز می خواست این قسمت توسط پاگانینی بازی شود ، اما متأسفانه این طرح هرگز انجام نشد.
