شمشیرهای ژاپنی اوج توسعه متالورژی قرون وسطایی و آثار هنری واقعی قلمداد می شوند. تکنسین ساخت آنها مدت ها توسط آهنگران مخفی نگه داشته می شد و هنوز برخی ظرافت ها ناشناخته است.
فولاد ذوب شده
ژاپن از نظر سنگ معدن آهن فقیر است ، بنابراین برای به دست آوردن آهن با کیفیت بالا ، قطعه کار برای چندین سال در خاک مدفون شد و یا در یک باتلاق غوطه ور شد. در این مدت ناخالصی ها و سرباره های مضر از آهن خارج شد. بعد از "بالغ شدن" جاهای خالی ، آهنگر اقدام به جعل کرد. شمش آهن به صفحاتی تبدیل شد که چندین بار به نصف خورده و نه تنها به یک ساختار چند لایه از فولاد ، بلکه به محتوای مساوی کربن در آن در طول کل رسیده است ، که باعث می شود تیغه به دلیل ترکیب ناهمگن از تخریب محافظت شود.
محققان مدرن بر این باورند که شمشیرهای ژاپنی فقط اندکی از همتایان اروپایی برتر بودند ، زیرا مراحل اصلی تکنولوژی همزمان بود.
برای ساخت یک شمشیر واقعی ژاپنی ، حداقل از دو نوع فولاد استفاده شده است: جامد - با مقدار کربن بالا و شکل پذیر - کربن کم. آهنگران به منظور ترکیب مقاومت در تیغه لازم برای لبه برش و انعطاف پذیری ، فولاد با سختی متفاوت را ترکیب کردند که در هنگام ضربه از شمشیر محافظت می کند. پیچیده ترین شمشیرها تا هفت نوع فولاد استفاده می کردند ، اما تیغه های بدست آمده بهترین ویژگی ها را داشتند.
پس از خالی شدن تیغه ، مرحله عملیات حرارتی یعنی سخت شدن آغاز شد. سخت شدن است که قسمت برش شمشیر را با مقاومت و مقاومت لازم در برابر فشار مکانیکی فراهم می کند. در همان زمان ، آهنگران مشکل حفظ همزمان انعطاف پذیری تیغه را حل کردند. این امر با استفاده از به اصطلاح فناوری سخت شدن ناهموار به دست آمد. یک ترکیب خاص بر پایه خاک رس و خاکستر با افزودن مواد مخفی به تیغه اعمال شد و ضخامت لایه متفاوت بود: نازک ترین آن در قسمت برش ، ضخیم ترین در وسط تیغه بود.
از قطعه کار تا تیغه
شمشیر تهیه شده به این روش تا دمای تقریبی 760 درجه سانتیگراد گرم شده و پس از آن به شدت سرد شد. در نتیجه ، این فلز ساختار خود را تغییر داد و به بالاترین مقاومت در ناحیه ای که نازک ترین لایه ترکیب بود ، رسید. علاوه بر این ، الگوی خاصی در مرز قسمت برش و سطح اصلی شکل گرفت که طبق آن صنعتگران کیفیت کار آهنگر را ارزیابی می کردند. به هر حال ، شکل خمیده تیغه ها در بعضی موارد دقیقاً با تغییر شکل در طی فرآیند سخت شدن به دست می آید.
بسیاری از افسانه های مختلف در اطراف شمشیرهای ژاپنی جمع شده است. ویژگی های معجزه آسای سلاح های سامورایی اغلب در فیلم های غربی ترویج می شود.
مراحل نهایی ایجاد شمشیر ژاپنی پرداخت و مونتاژ است. برای جلای دادن به تیغه ، صیقل دهنده اصلی از شانزده نوع سنگ آسیاب با درجه های مختلف دانه استفاده کرد. پس از سنگ زنی ، یک محافظ گرد طرح دار و یک دسته ، پوشیده از پوست کوسه یا نیش ، به تیغه متصل شد ، که باعث می شود شمشیر در کف نلغزد. قلاب شمشیر از چوب لاک خورده ، به ویژه از ماگنولیا ساخته شده بود.
